Hvað er (mittis)málið?

Ég er ekki alveg með það á hreinu afhverju útlitsdýrkun hefur orðið svona sterk hjá fólki. Það virðist sem margir líti hreinlega á útlit sem einhverja dyggð. Og sérstaklega á þetta við um holdafarið hjá öðru kyninu (konum). Já og ekki má gleyma brjóstastærðinni hjá sama kyni.  En öfugt við mittismálið þar sem minna er betra er mikið betra þar.  Sem sagt konur eiga að hafa grannt mitti og stór brjóst. (Sem fer oftast ekki saman frá náttúrunnar hendi).  

Minnimáttarkennd og almenn vanlíðan er síðan fylgifiskur þess að ná því ekki að falla innan þessarar ímyndar.  Það virðist skipta minna máli að vera heiðarleg, skemmtileg, hlý, vel gefin, skynsöm,  hreinlega að vera falleg innri manneskja. 

Ég þekki margar manneskjur sem falla utan við þessa ímynd.  En í mínum augum er þetta allt saman alveg gullfallegir einstaklingar. Og af einni ástæðu. Þau eru falleg innra. Þessi fegurð geislar út frá þeirra innri manni. Og ég er svo heppin að þessar manneskjur eru vinir mínir. 

Auðvitað getur of mikið holdarfar verið óheilbrigt fyrir okkur til lengdar. En það getur of lítið holdarfar líka verið (og skv. nýlegum rannsóknum bara alls ekkert síður). Og því er eðlilegt heilsu sinnar vegna að halda sér innan eðlilegra þyngdarmarka (hvort sem um er að ræða efri eða neðri mörk). 

En að það geri einhvern hamingjusamari að vera með stærri brjóst? Réttari tennur? Þrýstnari varir? Mjórra mitti? Minna nef? Stærra nef?

Ég efast um það.

Enda kemur hamingjan ekki frá útlitinu. 

Verum bara sátt við þann líkama sem okkur var gefin og reynum frekar að gera okkar innri manneskju fallegri. Hún er þess virði að hlúð sé vel að henni.

 

 

Athugasemdir

[Þorsteinn H. Gunnarsson, 10.3.2009 kl. 19:51]

Fegurðin býr í augum sjáandans.